Piotrek z Kosmą i Świętkiem przedzierał się przez kanały. Tamci zostali trochę z tyłu, rozmawiali, rechotali w głos.
Był to paskudny odcinek na starej Pradze, schodziło się niedaleko pomnika Berlinga po śliskiej drabince, niżej ciemno i smród. Dołem płynęły martwe skarby: niedopite flaszki, pogubione papierosy, zabawki i potrzaskanych twarzach. Między nimi śmigały zadowolone szczury.

Czytaj dalej

– Bez pół litra nie rozbieriosz – obwieścił doktor Łukasz Himler. W kieszeni komisarza Wernera rozbrzęczał się telefon. Werner sprawdził kto – Kamila – i odrzucił połączenie
Dwa pozostałe ciała wyglądały jeszcze gorzej.

Czytaj dalej

W „Carino” ścisk mimo późnej pory. Starsi panowie wsuwali swoje kotlety, ich towarzyszki chłeptały kompot, wyżej wisiały zdjęcia koni.
Kosma zamówił pięćdziesiątkę czystej, chlupnął przy barze, skierował się na dół, zawrócił i wziął kolejną. Polewała mu ponura kobiecina o tlenionych włosach.

Czytaj dalej

Kiedy chowają starego kanalarza, Wisła wzbiera – co bardziej doświadczeni mieszkańcy Warszawy nie muszą sprawdzać nekrologów by to wiedzieć. W takie dni rzeka staje się dzika jak za Piasta i pędzi przez miasto, rozwścieczona niepotrzebną śmiercią.

Czytaj dalej

Komisarz Werner uprawiał miłość w poniedziałki, środy i soboty. Kamila zdziwiła się więc, gdy przyszedł w czwartek. Stał z miną niewinnego łobuziaka, gotowy do gry „Czy mnie wpuścisz”, miał wino w torbie z Almy i pachniał pall mallami. Kamila przyciągnęła go ku sobie, pocałowała w usta, ale niezbyt długo. Przyłożyła mu palec do nosa.

Czytaj dalej

Nie wolno pić tak wcześnie. Pić trzeba, żeby ręce się nie trzęsły.
Królu wypadł z marketu Europa, okutany po białka oczu, tylko dłoń, w której trzymał strzelca, była goła. Tak źle i tak nie dobrze, myślał, niby wyszedł tylko po jajka i boczek, a tu taki szajs. Z ust poszedł mu obłok pary, ni chuja marzec i gówno prawda, że klimat się ociepla.

Czytaj dalej