Czy filmy Godarda można zaliczyć do jakiegoś określonego gatunku? Czy twórca, który zaczął karierę filmową od rozmontowania podziałów gatunkowych przez nieortodoksyjne, czasem zupełnie wywrócone użycie form, stworzył coś w rodzaju własnego gatunku?
Kiedy Godard po raz pierwszy sformułował coś, co dziś można by uznać za jego estetyczne credo? Najprawdopodobniej w tekście poświęconym Jeanowi Renoirowi – jednemu z mistrzów pokolenia Nowej Fali – który Godard jako młody krytyk filmowy zamieścił w Cahiers du cinéma. „Sztuka i teoria sztuki zarazem.
Jestem filozofem, choć czasem czuję, że filozofowie oraz naukowcy mogą mną gardzić.
Jean-Luc Godard
Słowa i obrazy. Jaki rodzaj relacji łączy ze sobą słowa i obrazy w filmach Godarda? W jednym z esejów poświęconych kinu Frederic Jameson stwierdził, że francuski reżyser tworzy filmy postmodernistyczne, ponieważ „funkcjonują one jako czysty tekst”1.
Filmowanie literatury. Świat filmów Godarda jest światem niemal idealnego formą upowszechnienia czytelnictwa. Bohaterowie posiadają swoje ulubione książki, czytają w wolnej chwili, wielu zapisuje swoje refleksje w notatnikach, których występowanie na ekranie mogłoby się ułożyć w alternatywną historię tej twórczości.