Demirski załapał coś, czego nie łapie większość lewicy: że wiara jest lewicowa. Większość lewicy jest za „fajna”, żeby się czymś nieironicznie i PO PROSTU jarać. Większość lewicy jest hipsterem i obowiązki ma hipsterskie. I w ogóle nie jest od jarania się, od wierzenia w coś, będąc z definicji klasą niezadowolonych, będących na nie i wiedzących, jak jest. Młody dyplomowany człowiek wie głównie, że jest albo będzie źle.

Triumf woli jest o tym, że jego autor już tego nie wie, już nie ma tej bezpiecznej pewności, że „źle źle źle”. „Ja już nie będę myśleć więcej za bardzo tymi wnioskami, co każdy z nich jest taki dumny, jak już się nasiedzi i namyśli” (Paweł Demirski, Wszystko powiem Bogu!). Trucie buły już było i czarnowidzenie też, i jeśli chcesz zmiany, sam się zmień. No i stąd ta wiara. Nie zapowietrzajcie się, nie w Boga, w człowieka. I nie „w ogóle”, Triumf woli nie jest „historią o człowieku” – raczej jak u Orwella, że „cała nadzieja w PROLACH”. W tych, którzy nie wiedząc, że się nie da, robią akty wiary, czyli akty niewiedzy. O hipsterach też jest, ironicznie, niech posmakują swojego lekarstwa, pod postacią też na „h” i nie chodzi o „hetero”.

Fabularnie bieda, rozbili się na wyspie i co mają robić, gadają, i nawet tego nie wymyślił Demirski, tylko wymyślił mu Szekspir, zresztą jawnie lokowany w tekście. Ale energetycznie i poetycko bomba. Pełnotłusty dramat, z monologiem, z punchlinem, i więcej: poezja dramatyczna! Siedzą i opowiadają historie O DOBRU. Tak właśnie chciałem nazwać tę recenzję, ale na to akurat mógłby wpaść, skojarzyć ktoś słabszy ode mnie, jakiś „krytyk z koziej pałki”, i jak ja bym wtedy wyglądał. Miałem poczekać trochę z tą recenzja czy, mówiąc dzisiaj, REAKCJĄ, aż się nauczę tekstu na pamięć, a potem zrozumiem, o co w nim chodzi. Ale poczułem, że „nie wstrzymię”, bo spektakl, choć zrozumiały, nie jest chyba „do rozumienia”.

Jeśli teatr jest tym, czym jest dla mnie, dawaniem sobie w żyłę, to był to strzał roku. Po licznych spektaklach niedoruchanych i brakach spektakli, wreszcie coś NAPISANEGO, ZAGRANEGO, ZROBIONEGO. Coś, co widzów karmi i nie robi łachy. Teraz tylko kwestia, czy widz będzie robił, czy będzie chciał jeść. Czy good news nie będzie mu śmierdzieć za bardzo Ewangelią i czy obciach go nie zeżre, czy pomyśli, „że oaza”. I jeszcze ten nazi tytuł. Nie da się czegoś nazwać Triumf woli BEZ ZWIĄZKU. Nie wiem, co poeta miał na myśli, i w sumie co mnie to, niech akademiczki rozpykają temat, jeśli jeszcze nie mają na autora focha, że tak po nich jedzie. Dla komisji moralnej paniki tytuł jak znalazł.

Zawsze wiedziałem, że Monika Frajczyk kiedyś będzie wielka, no i właśnie jest. Patrzyłem, jak się rozwija z Bitwy na Bitwę, z Wroga na Wroga, bo ja jestem jak kamera w ścianie: jestem i widzę. No i przyszedł ten wieczór, że Frajczyk jest nasza, koniec okresu próbnego, koniec bycia kotem. Kotką. Witamy już nie tylko na etacie, ale też w zespole. Stanowisko dyżurnego MŁODEGO obejmuje Krystian Durman i nie miałbym nic przeciw, gdyby Stary dodał go do znajomych. Jeśli mogę coś doradzić, to niech obluka Leonowicza w Szalonych nożyczkach, w ramach riserczu okołohomoseksualnego. To o młodych, mówię, bo trzeba, natomiast kompletnie po nic wyrażam uwielbienie dla Małgorzaty Zawadzkiej, Anny Radwan, Doroty Pomykały, Juliusza Chrząstowskiego, Michała Majnicza i Marcina Czarnika, czyli twardego jądra, hard core, które w krakowskiej Strzępce gra od początku. Dziękuję reżyserce za „rozbiór” aktorów – że podaje ich prawie bez panierki. Jeszcze bardziej hot, gdy wkładają te czapki górnicze, te flanele. Uruchamia mi się wątek węglowy przy panu Juliuszu, mieszkańcu bardziej niż Kraków zaczadzonej podkrakowskiej dziury, wrogu smogu, który wywaliłby siebie z górnictwa w Triumfie..., gdyby we Wrogu udało mu się zwalczyć ten powietrzny syf.

Przedstawienie długie, ale rozbierane.

• • •

Maciej Stroiński – krytyk teatralny „Przekroju”, wykładowca na Uniwersytecie Jagiellońskim.