Jeśli chodzi o Ezrę, mógł żartować i narzekać na swoją żonę, ale wiedział, że trafił mu się skarb. Była jedyna w swoim rodzaju. Opowiadał jej o innych kobietach, kiedy leżeli w łóżku, kobietach, które znał przed nią lub od których właśnie wracał, bo skłamał, że był w bibliotece lub że rozmawiał z rabinem X. Teraz w łóżku mógł powiedzieć jej prawdę, ponieważ ona była jedyną kobietą, którą kochał. „Nie wiem czemu” – mówił i zaczynał wyliczać powody, dla których wiedział, że powinien ją kochać, ale jednak wciąż się temu dziwił. „Naprawdę nie wiem, czemu cię kocham” – powiedział, ponieważ była tak niepodobna do innych kobiet, które znał i pożądał. Była trudna i niemożliwa, ale nie w taki sposób jak inne kobiety z całym ich narzekaniem, czepianiem się, z tymi żądaniami – oprócz oczywiście momentów, gdy była zrozpaczona, ale wtedy na szczęście wiedział, co ma z nią zrobić: wyśmiać ją, uderzyć, pieprzyć, schlebiać, wykorzystać, pocieszać, wtedy była taka, jak inne kobiety. Opowiadał jej, jak rozpaczają inne kobiety, o otchłaniach, w które się osuwają, perwersjach, jakie są chętne, by je upokarzać, poniżać, jak błagają, aby je zmiażdżył. Ona nie była z natury masochistką, westchnął. Bicie pełniło swoją funkcję, nie stanowiło erotycznych wprawek, jak w przypadku pewnej kobiety, która chodziła na czworakach i chciała zjeść jego kał, dosłownie go błagała. Na Sophie nie robiło to wrażenia, nie mogła nawet poczuć się zazdrosna lub urażona. Kiedy była dziewczynką, jej ojciec wytłumaczył jej, czemu mężczyźni potrzebują wulgarności, aby zaznać rozkoszy, dlaczego to nie może być proste. To było właśnie to. A jeśli nadal chciała, żeby było prosto, to tylko dlatego, że, jak stwierdził Ezra, zachowywała się jak dziecko i była nieuleczalną romantyczką. Jeśli zwyczaje Ezry się jej nie podobały, była to jedynie kwestia jej gustu. Jednakże osądzenie go według standardów społecznych było sprzeczne z jej zasadami. Nie prosiła o małomieszczańskie małżeństwo i jeśli kiedykolwiek nachodziła ją ta przygnębiająca myśl, że utknęła w nim, zachowanie Ezry przekonywało ją, że jednak tak nie jest. Jakiego małżeństwa pragnęła Sophie? Po pierwsze w ogóle nie chciała zawierać małżeństwa. Ezra był do głębi wstrząśnięty, kiedy na jego pierwsze oświadczyny zareagowała sugestią, że powinni żyć razem i uprawiać wolną miłość. Jego reakcja zaskoczyła ją, rozbawiła, a w końcu wzruszyła, ponieważ Ezra przedstawiał siebie jako kosmopolitę, wolnego ducha. Zresztą w tym momencie byli przecież razem w łóżku. Ezra, dotknięty przez jej frywolność, utrzymywał, że zdeflorował ją w nadziei, że się pobiorą. Jego nacisk na tę kwestię, którego powodów nie potrafił wyjaśnić, zaintrygował ją. Ezra również nie wierzył w małomieszczańskie małżeństwo, ani w tradycyjne żydowskie. Czy odezwała się w nim jego żydowskość? Jego męskość? Coś, czego ona jako kobieta nie mogła pojąć? Kiedy Sophie próbowała rozstrzygnąć, czy lubi Ezrę czy też nie, jej uwagę zajmowały przede wszystkim jego poważne nalegania na ślub, i kiedy się zgodziła, przystała na małżeństwo, zanim zdecydowała się na Ezrę. Gdy już została jego żoną, była wdzięczna, że tak właśnie się to potoczyło. Kto wie, czy kiedykolwiek byłaby w stanie zrozumieć swoje uczucia wobec Ezry? Jakie to było nieistotne! Dopóki się nie pobrali, Sophie nie zdawała sobie sprawy, że był to jedyny godny i naturalny sposób na życie. Dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta, żyjących razem – to było coś z samej swej natury słusznego, a ustalenie tego raz na zawsze, aby nie trzeba było już więcej się zastanawiać czy analizować swoich uczuć – w tym tkwiła prawdziwa moc małżeństwa. Tak więc Sophie znalazła się w sytuacji, w której nadal krzywiąc się na ideę małżeństwa, w rzeczywistości się nim cieszyła, cieszyła się tym stanem podwójności, który trwał mimo nastrojów, upodobań i niechęci, który nie potrzebował umotywowania i któremu nic nie mogło zaszkodzić, i była raczej zdziwiona niż urażona tym, że Ezra sypiał z innymi, urażona jego potrzebą odmiany, o której wiedziała, że nie wyrasta z jakichś jej braków, podobnie jak jej wierność nie wywodziła się z żadnego uczucia, jakie żywiła wobec Ezry – byli inni.

PROMOCJA! Rozwiązek w cenie 25,99 zło tylko do 14 lutego włącznie!

Wrzeszczał, że jej niewinność działa na nerwy. Kazał jej przyjmować wyuzdane pozy, ale cokolwiek by robiła, pozostawała beznadziejnie nieskalana. „Kouros – czysty młodzieniec” – mówił o niej. Wnerwiało go to, a jednak zachwycało. „Neron oszalałby na twoim punkcie” – powiedział. Wątpliwy komplement, Sophie rozumiała to dobrze – spełnianie obowiązków żony wobec męża w tych okolicznościach było wręcz paradoksalne.

– Dlaczego nie znajdziesz sobie mężczyzny? – zapytała go w końcu. – Pieprzenie w dupę to w końcu męska sprawa.
– Myślałem o tym – przyznał Ezra.
– Dlaczego więc?
– Obawiam się, że w takim układzie odgrywałbym żeńską rolę – wyznał.

Nie chciał w żaden sposób być kobiecy. Jego żydowskość.

– Dlaczego ja cię kocham? – wrzeszczał Ezra nocą. – Dlaczego zawsze do ciebie wracam?

W sposobie, w jaki pytał, tkwiła odpowiedź: wolał na końcu stawiać znak zapytania niż kropkę.

• • •

CZYTAJ POPRZEDNI FRAGMENT

• • •

Kontakt w sprawie egzemplarzy recenzenckich: ewelina.sasin@ha.art.pl

• • •

Więcej o książce Rozwiązek Susan Taubes w katalogu wydawniczym Korporacji Ha!art

Rozwiązek w naszej księgarni internetowej

• • •

Susan Taubes

(Z domu Feldmann, 1928-1969) Amerykańska filozofka, religioznawczyni, badaczka myśli Simone Weil i pisarka. Potomkini żydowsko-węgierskiego rodu wybitnych talmudystów, wnuczka naczelnego rabina Budapesztu. Jej ojciec był psychoanalitykiem, aktywnym na Węgrzech, a później (po wyjedzie z Europy w 1939 r.) w Stanach Zjednoczonych. Wykładała historię i filozofię religii na Uniwersytecie Columbia.

Czytaj dalej

• • •

Patronat honorowy:

• • •

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego