Chyba, chcąc go upokorzyć, zaproponowała, żeby juto poszedł z nią na koncert chopinowski. Wyszła z knajpy, ale najpierw zapłaciła za wszystko.

Nad pustym kuflem siedział jeszcze godzinę.

Pociąg jechał prawie trzy.

Nie wiedział, czego ona chce, czy bawi się tak, czy na serio z nim rozmawia. Nie spotkał za wielu dziewczyn, a zwłaszcza takich, co przysiadają się same, proponują piwo, wycieczki, ucieczki... Spoglądał na nią, ale ani razu nie podniosła wzroku znad Vivy.

Na serio już nie mogłem wyleżeć w tym jebanym szpitalu. Nosiło mnie. Ahava nie odebrała. Ostrożnie uniosłem się na łokciach.

A Warszawa była całkiem w słońcu.

– Byłeś tu?
– Pytałaś już.
– Ale nie pamiętam, więc pytam jeszcze raz – jej ton miał w sobie coraz więcej irytacji.
– Nie byłem. Urodziłem się na Mokotowie.
– Fajnie. Brałeś udział w Powstaniu?
– Co rok. I w festynach Trybuny Ludu.
– Czego?
– Ile ty masz lat?
– Mówiłam ci.
– Zapomniałem, a w ogóle to zaczynasz mnie, dziewczyno, wkurzać.
– Nie słuchasz mnie po prostu.
– A bo facet musi, no tak, musi słuchać kobiety. Wtedy się nie wkurwia i...
– Słońce jest. Jesteś wolny?
– W sensie? – ożywił się.
– Czy robisz to, co chcesz. Czy może to, co ja chcę? W takim sensie, a nie w sensie tego, że wpiję się zaraz w twoje usta.
– Że chcę cię zerżnąć sądzisz?
– Mam cycki i tyłek, pod które już trzepałeś konia.
– Ściana. Trafiłem na nią. Nic nie mówię.
– To chodź – powiedziała i poszli wzdłuż parkanu Łazienek – masz w sobie czasem jakiś błysk, ale ogólnie, straszny z ciebie palant. Mogłeś mi już wczoraj położyć rękę na kolanie, a jak się wstydziłeś, to chociaż palec.

Kiedy leżeli na trawie, kiedy jakiś małolat kaleczył Etiudę Rewolucyjną, Julia zapytała, który jest rok. Nie odpowiedział, a ona podniosła się i stwierdziła, że tu i teraz jej nie odpowiada. Chłopak zajrzał jej pod spódnicę i zaczął zapadać się w jej uroku i tej całej kompletnej dziwności istnienia. Poczuł się przyjemnie absurdalnie. Julia ruszyła w stronę bramy, wyjęła cienkiego papierosa z torebki, zapaliła i zagapiła się na Belweder.

– Znikam stąd. Oni tu są.
– Kto, kurwa?
– Ty – powiedziała ze złością.
– Jesteś leworęczna?
– Czemu?
– Moje wszystkie dziewczyny były leworęczne.

I po tych słowach Julia poszła w stronę Placu na Rozdrożu.

Poszła, no. Poszła i zniknęła wśród straganów z balonami. Balony były nie takie, jak pamiętała z dzieciństwa. Te przy cmentarzach miały co najwyżej zajęcze uszy, a tu były delfiny, dinozaury, kościotrupy, myszka miki i dmuchana lala.

Minęła Osiedle Latawiec i wlazła w Plac Konstytucji. Tak jak w Hucie – pomyślała z obrzydzeniem. W każdym mieszkaniu na zaszczanym tapczanie zmarła tu jakaś nowotworowa ciotka, babka albo chociaż pies. Co tu było przed wojną? Trzeba było to sprawdzić, ale inspektor waligrucha chyba sprawdzał to już od jakiegoś czasu. Siedział w kawiarnianym ogródku i czekał aż ją sobie napotka.

– I tak mnie sobie przypadkiem spotkałeś?
– Nie przypadkiem.
– I tak musisz trzymać małego tłustymi paluchami.
– No... no ale czemu tak?
– A nogą będziesz to robił? Kawę mi kup.
– Poznałaś kogoś?
– Tak.
– Kiedy i ja go poznam?
– Nie jesteś w jego typie. Szuka mnie w okolicy Łazienek, gdzie jakiś małolat kończy napierdalać w klawisze.
– No ale mamy umowę?
– Mam nadciśnienie – zrzuciła kelnerowi kawę z tacy – i taka ze mnie niezdara.

– Co robisz głupia dziwko. Po co zwracasz na nas uwagę?
– Jasne, jasne, jasne, jasne...
– Co jeszcze?
– Nic. Idę do rodziny.
– Na Kępę.
– Nie, ty jebany ruski ćwierć żydzie. Wszyscy jesteście piegowaci, macie te rude mordy. Nie mogę na was patrzeć. Zwłaszcza jak jesteście z policji. Wszyscy na tym pierdolonym świecie udają, że są żydami...

Samochód eksplodował tuż obok kawiarnianego ogródka.

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom. Jest kuratorem literackiego projektu Filia Nowa Huta. Pracuje jako senior copywriter w Agencji Eskadra. Razem z Żoną mieszka w Nowej Hucie.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.