Żołnierz, nim się obudził, myślał tylko o Ahavie. Potem też to robił. W łazience. Wiedziałem o tym, bo zadzwonił, kutas, przed siódmą.
– Ja nie mogę inaczej, nic do ciebie nie mam, ale nie mogę.

– Ale czy opowiadasz mi teraz to, że mój związek poszedł się jebać, bo się zakochałeś i nic nie jest ważne? Co mi opowiadasz?
– Powiedz mi, jak ją zdobyć.
– Normalnie, musisz się urodzić młodym, wychudzonym, nadwrażliwym okularnikiem. To da ci więcej niż lizanie po pijaku, ale też raczej nie budowałbym sobie przywiązania do czegoś, czego nie ma.
– Masz mnie za idiotę?
– Tak.
– Ale ty jej wcale też nie masz. Miałeś ją?

Rozłączyłem się i wyszedłem pobiegać. Bieganie dawało mi dystans. Zawadziłem o grubasa w Cafe Zajin, chciałem szybko kawę łyknąć, ale ten zatrzymał mnie, że niby ma dla mnie niezłe informacje. Piłem tak już trzecią kawę, a mam nadciśnienie, ale on wciąż zajmował się naprawą drukarki do kasy fiskalnej.
– Powiesz mi, czy mam dostać zawału?
– Nie naprawię, a ty nie zapłacisz. Bo nie ma paragonu, czy coś tam. Tacy jesteście Polaczki.
– Pierdol się i mów. Nie jestem Polaczkiem.
– Wyruchałbym tę twoją Ahavę – powiedział filozoficznie.
Potem dodał, że w dupę, ale ja wybiegłem, bo potrzebowałem większego tempa. Serce waliło mi już niezdrowo. Pod domem Ahavy byłem za siedem minut. Rekord, ale jej nie było albo po prostu nie otwierała.

Ahava brała prysznic, a jak nie słyszała dzwonienia domofonu, to myła zęby. Potem rzuciła się zwyczajnie przed telewizorem, bo miała ochotę ponicnierobić. Domofon znowu zadzwonił. Wyjrzała przez okno i zobaczyła, że zboczeniec ją widzi. Przeszły ją ciarki, ale wzięła słuchawkę.
– Czego chcesz?
– Przyszedłem do ciebie, bo mam mały interes.
– Wiem.
– Wy myślicie, że my sądzimy, że nie lubicie złych facetów, ale się mylicie.
– Co do ciebie?
– Co do mnie.
– Byłam już na komisariacie.
– Wiem, jestem policjantem. Uciekłaś z miejsca zatrzymania.
– Wal się. Nie możesz być jednocześnie chujem i pizdą.
– Rzucisz słuchawką?

Powiedziała, żeby sobie poszedł, żeby sobie darował i poszła znów przed telewizor. Lecieli Piękni i bogaci. Nienawidziła tego i obejrzała pięć odcinków pod rząd. Aktorzy znów nic nie robili, tylko gadali. Chyba ze strachu obejrzała aż tyle.

Potem gapiła się godzinę na powstańcze zdjęcie babci.

Żołnierz nachodził mnie w knajpie, właził z piłką w garści i M16 na ramieniu, przysiadał się i zaczynał próbować mnie wkurwiać. Strzeliłem go prosto w okulary, ale skończyłem w szpitalu ze złamanym nosem. I to przez jego buty. Policja, która go zabierała, dwoje było tej policji mówili, że pewnie ma zespół jakiś on pourazowy i żebym się nie przejmował. Żołnierze tak mają, nie wytrzymują napięcia. W szpitalu, obok mnie leżał Kapral z amputowaną ręką. Chciał na Sylwestra odpalić rakietę z ręki i nie wystartowała tylko świeciła urywając mu dłoń.

Ahava przyszła w momencie, kiedy ode mnie wychodził detektyw. Zadawał dziwne pytania, a jak się mijali, miałem wrażenie, jakby się znali. Pytał mnie, co wiem o prawdziwym życiu Ahavy, jakbym po pięciu latach i tych trzech dniach miał wiedzieć, co w ogóle się dzieje.
– No przyszłam – usiadła na skraju łóżka.
– Naprawdę puszczałaś się z tym żołnierzem, takim niskim?
– Tym od piłki? Nie.
– Naprawdę?
– Nie jest w moim typie, ale ty też już nie. Przyszłam, bo się zmartwiłam, nie, że strasznie musiałam cię zobaczyć.
– Nie robić sobie nadziei?
– Nie rób.
– Czemu pyta o ciebie policja?
– A czemu cię to obchodzi? Nie chcę, żebyś miał przeze mnie więcej kłopotów. Wystarczy ten psychol...
– Przestań.
– Idę już sobie.
– Idź. Nie wracajmy do niczego już.
– Nie będziemy, jeśli zapanujesz nad tym.

Powiedziała coś tam na pożegnanie i poszła sobie.
– Dobra dupa – stwierdził Kapral bez ręki.
– No dobra. Dobra, tylko ona właśnie ucieka...
– Wiesz gdzie?
– Powiedz mi. No dawaj. Ona się teraz pakuje.
– Skąd wiesz?
– Czuję.

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom. Jest kuratorem literackiego projektu Filia Nowa Huta. Pracuje jako senior copywriter w Agencji Eskadra. Razem z Żoną mieszka w Nowej Hucie.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.