– A pani kim jesteś?
– Zabiłeś mnie, ale to dobrze. Tak czy inaczej, jest dobrze. Jestem twoją pierwszą dziewczyną. Powiesiłam się przez ciebie, ale nie wiesz o tym. Każdy w życiu ma więcej śmierci, niż myśli.

– To te proszki, co?
– Jesteś w Ziemi Świętej.
– Ile osób zabiłem?

– Hm. Nie więcej, niż każdy w ciągu swojego życia. I nie zależy to od tego, jak to sobie tłumaczysz. Śmierć jest po prostu wokół ciebie, zniknie, kiedy umrzesz, ale nie ty...
– Śni mi się to?
– Można rzec, że jak wszystko, a można powiedzieć, że nie. Zaraz wyjdziesz znów w świat...
– Ale jak? Po tym...
– Po czym? Myślisz już sobie, że jesteś inny, nawet chwilami na prochach, że lepszy, bo panujesz sobie jakoś. Już się uczepiłeś śmierci i życia naraz. Ja zniknę zaraz. Pierwszy twój trup.
– Ale sama się powiesiłaś?
– Tak, po tym jak kazałeś mi to zrobić, kiedy błagałam, żebyś mnie nie opuszczał. Rzeczy dzieją się, jak się dzieją. Życie się dzieje i śmierć się dzieje. Nie ma w tym nic złego...
– To było w szkole...
– Za szkołą... Nie wiń się za to, że kolekcjonujesz trupy. Każdy żyjący to robi.

– A ty?
– Może nie zdążyłam, a może zdążyłam przed panem bogiem. Nie jestem tu oskarżona.
– A ja?
– Co ty?
– Czy mam iść tak dalej?
– W stronę zachodu słońca...
Przebudziłem się jakby. Rzeczy faktycznie się zdarzają, człowiek się budzi bez ustanku. Nie zdąży złapać, kim jest, czy człowiekiem rzeczywiście, czy przyśnił mu się demon jakiś. Jaka to różnica. Przecież ostatecznie nikt tego nie zauważa.
A ja wciąż gadam, jakbym coś przeżył. O, jakbym był Powstańcem Warszawskim, to bym coś przeżył, ja wiem. Chyba, że szybko bym się obudził.
– W stronę zachodu słońca – powtórzyła.

Przebudziłem się jakby, tylko... stałem nad brzegiem morza.

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.