Przebudziłem się jakby.
Niezapięte sytuacje odbijają się czkawką o świcie.
Świtanie.

Wstaję.
Tak czy inaczej, jest OK.
Wyskakuję przez okno z pierwszego piętra i czuję zgrzyt sytuacji i kości strzałkowej lewej.

Przebudziłem się jakby.
Musieli mnie naładować prochami. Leżę w innej sali. W innej pozycji. Żadnych trupów. Moja siostra stoi nade mną i czuję to, że osłania mnie przed atakiem zza drzwi.
Wpada jednak ich trzech. Tacy sami.
Przebudziłem się jakby.
– Dobry wieczór – mówi jeden z trzech.
– Dzień dobry – oglądam się i zawieszam wzrok na słońcu.

– No tak. Przebudził się pan. Teraz wolno panu mówić. Dzień dobry.
– Co mam mówić?
– Co się stało?
Przebudziłem się jakby.
– A na barykadzie na Mokotowie walczyli chłopcy nastoletni i że szturmem brali wartownię jakaś. Acha, że rocznica dziś jest. No możliwe. Jeden z tych chłopców po wojnie trafił do więzienia, bo wartownię zdobywał dla swojej dziewczyny i nie chciał, żeby ją burzyli. Przykuł się w środku i tak siedział trzy dni.

– Nie dziś nie ma rocznicy żadnej. Niech pan mówi.
– Jakaś jest. W Polsce jest... zawsze. Proszę pozwolić mi odszukać rocznicę...
– Proszę od początku.
– To będzie początek...
– Niechże pan...
– Ale że co, że siedzieć mamy na ławce w Łazienkach, patrzeć na fontannę i Chopina i w ogóle nie przeklinać? To jest godzina...

– Stop. Pan nie mówi do nas. Bredzi pan do niej?
Dziewczyna na zdjęciu była mi się znajoma.
Przebudziłem się jakby.
Przede mną stał Mistrz, Połomski i Żołnierz, który mało się interesował całą sprawą. Kopał piłkę o ścianę, a Julia czekała za drzwiami, żeby podać mi tabletki.
Przebudziłem się jakby, tylko...
– Dziś są moje urodziny, hę?

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.