Reporter: Na cmentarzu przy Okopowej dokonano co najmniej makabrycznego odkrycia. To już praktycznie codzienność, że odkrywamy tajemnicze zwłoki, trupy, ofiary, ciała… no, morderstwa.

Proszę państwa. To, co państwo zaraz zobaczą, niech lepiej tego, no, nie oglądają. To będzie otwarty grób. Zwłoki. To dla wielu gorszy wstrząs od katastrofy w Smoleńsku. To nie wiadomo, czy zbrodnia na tle satanistycznym, czy nazistowskim. Płyta nagrobna waży… zobaczmy. Przepraszam, ale ja to, kurwa, od rana oglądam…

I zgasili kolesia. Zgasili go w najlepszym momencie. Prawie zaczynał sikać po nogach, jak ja, kiedy zastrzeliłem dwójkę małych arabskich śmieci.
– Ej, Marta, zrób coś.

– Antenkę poprawić?
– No, wiesz przecież…
– Mogę ci pokazać moją siuśkę. Tam obok cię znaleźli…
– Co?
– O kurwa – podciągnęła majtki – miałam nic nie mówić. Idę.
– A z innymi też to robisz?
Nie odpowiedziała i wyszła.

Faceta pokazali znów. Trochę jakby płakał.
Nie wiadomo, proszę państwa, czy ktoś zginął. To, że wspomniałem o trupach okazało się informacją tajną. Nie wiadomo, kto jest sprawcą. Kamery na cmentarzu zarejestrowały jedynie coś jakby głosy mówiące w obcym, niezrozumiałym języku. Na wizji nie utrwaliło się praktycznie nic, ponieważ kamery o zmierzchu praktycznie ślepną, a brak latarń tylko temu sprzyja…

Kraśko dostał teraz wyraźnego ataku paniki. Widać było, jak traci kontakt z rzeczywistością, przestaje mu działać jedna półkula, napięcie rozłazi się z żołądka i zalewają go poty.
Zatoczył się i upadł.
Kamerzysta wyszarpał kamerę ze statywu i zrobił zbliżenie na twarz.

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.