To nie był budzik. W pomieszczeniu siedziało dwóch policjantów i pielęgniarka. Jestem żołnierzem – upewniłem się.
– Co się stało? – spytałem po chwili i udawałem zupełny spokój.
– Spokojnie – powiedział ten nutą agresji pod nosem.

– Ale to jest szpital? W szpitalu jestem?
– Spokojnie.
– Czemu jestem w szpitalu? – uniosłem się na łokciach.
Miałem flanelową piżamę, pewnie po kimś, kto zmarł tu zupełnie niedawno. W zasadzie wyglądała na damską i miała sporo śladów zaschniętej krwi.

– Czy mam jeszcze raz powtórzyć, że masz być spokojny?
– A czy mam zapytać, skąd pomysł na nie bycie na PAN?
– Wyluzuj się, a będzie w porządku.
– A drugi ten pan – kiwnąłem na ciula – czemu nic nie mówi?

Tu wkroczyła ona.
Ja akurat mam totalne moczenie na widok recepcjonistek, ale pielęgniarka rozkazująca gliniarzom też była w porządku. Czułem, że jestem nafaszerowany prochami.
– Pacjent teraz musi odpocząć. Panowie przyjdą jutro. Doznał ciężkiego urazu.
– Chyba w dzieciństwie. Takich żydowskich skurwieli powinni wieszać.
– Strzał w tył głowy jak NKWD – drugi się ożywił.

– Won!
I oni poszli. Oglądali się na jej tyłek i chyba naprawdę sądzili, że są w amerykańskim filmie.

– A teraz przejdźmy do rzeczy – powiedziała odgarniając włosy z pięknego uśmiechu.
– No, mów do mnie.
– Nie, to zdaje się ty nabroiłeś, ale podobasz mi się i cię z stąd wyciągnę.
– A co konkretnie zrobiłem?
– No to warunkiem jest, że się ze mną tak nie bawisz.
– Ale, słońce, ja naprawdę nie wiem, co się dzieje.
– Słońce?

– Słońce.

– Takiej tandety to mi nawet mąż nie mówi na dobranoc.
– Kochasz go?
– Kocham się… nieważne.
– Nie mów do mnie w taki sposób, a teraz idź spać.
– Ale czego oni chcą?
– Znaleźli pana nieprzytomnego obok miejsca strasznego… proszę odpoczywać.
– Czego?
– Morderstwa.

– Pilnują mnie?
– Czemu? Ja tu pana pilnuję.
– Heeeee. Fajnie.
– Wrócę po obchodzie. Obiecuję…

W ostatniej chwili się obejrzała. Wiedziałem, jak Clint Eastwood, wiedziałem.
Kiedy wróciła, pachniała inaczej.
– Co chcesz wiedzieć?
– Co to za szpital?
– Wojskowy. No dobra. Co chcesz widzieć?
– Każdego pacjenta chcesz wyruchać?
– Hm. Wrócę jutro po obchodzie. Obiecuję…
– Czy to szpital dla…?
– Taaa.

W ostatniej chwili się nie obejrzała. Wiedziałem, jak Clint Eastwood, wiedziałem.

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.