Koniec już tego czegoś?
Wracamy do Izraela?
Ty i ja?

Nic mi nie jest. To tylko psychosomatyczne objawy jakieś były.
Kocham cię?
Tak, chyba.
Kwiaty? Polne takie. Piękne. Jesienne.

Skończyło się, czuję. Nie ma mnie tam. Zginęła tam, gdyby nie to, zmarłabym na raka albo byłabym strasznie stara. Rozumiesz to? Ja nie, ale co tam?
Śniadanie robisz mi do łóżka, a potem zabierasz się za mnie porządnie.
Za mało ruchania na tej wojnie całej. Już tak powiedziałam 50 lat temu. Ale chcę się kochać teraz.
Kochać.
Kochać.
Kochać.
Ach. Bo Powstanie to już się skończyło, co? No. Co z tym śniadaniem z przepychem?

Żołnierz gnił. Sąsiedzi czuli, że coś jest nie tak, ale nie dzwonili po policję. W tym mieszkaniu zawsze odbywały się jakieś dziwne historie. Mafijne wojny, egzekucje.
To nie dla nich.
O ty kocie. A teraz pod kołderkę. Sterczy ci coś słabo, więc najpierw mi…
Domofon dzwoni.
Julia wygramoliła się z łóżka i wyjrzała przez okno.
– Co za dziad?
Poszedłem za nią i zobaczyłem Połomskiego. W garniturze. Z kwiatami. W kapeluszu.
– Słucham? – spytała domofonu.
– Yyy, dzień dobry Paweł Dróżdż, pani mnie może nie pa…

Domofon brzęczy.
– Po co go wpuściłaś?
– Starszy człowiek. Miły? Miły.
– Wiesz, kto to jest?
– No domyślam się. Czuję to.
Otworzyła drzwi.

– To dla pani – wręczył Julii kwiaty wycierając buty – a dla pana winiaczek.
– Czego chcesz?
– Chce pan kawy, herbaty?
– Usiądę sobie, herbatki, takie siki Świętej Weroniki…
– Czego, kurwa, chcesz?
– Bo wiecie dzieci – nie zwracał na mnie uwagi – na ręce Juliusza Strachoty, prawnuka państwa Ciecierkich z Rembertowa wręczać będą Medal Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Pyszna herbata. Za uratowanie między innymi mnie.

– Ja pierdolę – powiedziałem ja.
– Dziecko – chwycił Julię za dłoń – chciałbym, abyś znalazła się wtedy ze mną na scenie i była moją kochaną córcią…
– Ja pierdolę – powiedziałem ja i wybiegłem z domu.

Nic się nie skończyło.

KONIEC

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.