Wstała i założyła różowe kapcie.

Zdejmuję kask, odkładam karabin, przełażę przez łóżko, chwytam Julię za rękę. Patrzymy na siebie. Obejmujemy.
– No… ok. Dobra.  Co robisz wieczorem?
– No nie wiem. Pewnie jeszcze raz to samo.
– Z nieskończoności przypadków tylko tyle?
– Ale powtarzasz się. Mówisz wciąż to samo.

– No, ludzie nie różnią się od siebie za bardzo, fakt. I to dlatego, że nigdzie boga nie ma wokoło, a każdy jednak chce być dla niego celebrytą. No, nie ma, kurwa,  czego sprawdzać. Masz rację. Po co mam milion razy czuć w gruncie rzeczy to samo. Pójdźmy do McDonalda, on nie sprawdza, czy różnisz się od innych.
– Pierwszy raz w życiu przyznałeś mi rację.
– A więc jednak. Jednak może jest odwrotnie, niż mówimy. Mam ochotę na Wieś Maca. A co jeśli powstaniec warszawski miał ochotę na Wieś Maca?

– Ale świat ma dziś już tylko kilka szufladek, a Powstanie Warszawskie już było, kochany. Wyrzuć ten pieprzony kask, hełm. Powstanie ma swoją zamkniętą szufladkę. A Auschwitz? A cała reszta? A 15670 ludzkich losów. Te losowo wybrane się nie sprawdzają. Te zaplanowane się nie dzieją. Pozostaje pozostać przy swoim. Przy swoim… ale nie przy tobie. Wszystko już się zdarzyło, więc po co to przerabiać. Czemu to potrzebne. Lepiej po prostu odejść. Choć i to też już ma swoją szufladę.

– Aaa… Życie toczy się, jak chce. Inaczej niż je zaplanujemy. Ale super.

B. Fakt, że nie wie się, co się zdarzy i się nie wie o sobie tego, co się nie zdarzy.

C. Taka straszna pętla niewiedzenia. To jest jednak fascynujące kompletnie nie wiedzieć.

– Ale już wiesz.
– Co ty powiedziałaś?
– Kiedy?
Obudziliśmy się wtuleni, jak dwójka małych dzieci. Była trzecia w nocy. Zamówiłem taksówkę. Trzymając się za ręce, gubiąc różowe kapcie, biegliśmy przez korytarz, klatkę schodową, poczekalnię…

Trzydzieści sześć siedemdziesiąt – powiedział grubas z Bayer Taxi.

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.