Siedzę na murku pod Zamkiem Ujazdowskim i facet starszy podchodzi do mnie i mówi. Już naprawdę starszy i mówi. Siwy, ale taki, kurwa, trochę jak ten od Cała sala śpiewa z nami. I on do mnie mówi. Mówi, kiwa się, jakby miał się zsikać, i mówi, że nie wie, jak to powiedzieć, ale to się stało i Julia mnie z nim zdradziła przed śmiercią.

– Po śmierci miała? – rzucam kamieniem w niego, ale on istnieje.
– Nie rozumiesz, mało kto to rozumie z nas, ale to nie tak, że ja chciałem, zakochałem się, tak, ale… no co mam powiedzieć?
– Co o? – robię takie gardło zaciśnięte.
– No to był czas wojny… front szedł…

– No, ale Julia to żyje jeszcze… ta Julia przynajmniej. Ahava na nią w zasadzie się wołało, bo każdy chciał się z nią ruchać.
– No tak i nie. Cóż mi rzec, młody człowieku. Taki młody pisarz powiedział ostatnio, że skąd mamy wiedzieć, jak wyglądała historia?* Rozumiesz? Nie wiemy tego, ja rozumiem. Rozumiem, że nie wiemy.
– Chesz powiedzieć, że jesteś tym pierdolonym poetą, który umarł, ale żyje?
– Chcę żebyś mnie nie winił, ta żydówka była/jest pojebana…
– My tu wszyscy jesteśmy żydami, proszę pana. Ocaleni.
– Ona, kurwa, nie wiem, co powiedzieć.
– Mam, proszę pana całą walizkę pana erotyków do „pojebanej żydówki”.

– Bo ja ją kocham – powiedział i prawie odszedł.
– Co?
– Skąd masz tę walizkę – pytał od tyłu.
– Ta…

Rzucanie kamieniami zajęło mi następne pół godziny. Skończyły się i poszedłem tam, gdzie szedłem, tylko przysiadłem wcześniej, czyli do ogrodu botanicznego

Nie czułem się zwyczajnie.
Ten ogród pamiętałem z dzieciństwa, ale inaczej i spróbowałem sobie przypomnieć, co mówił ten dziad o historii, ale nie mogłem. Nic. Zero.

1. Siadam.
2. Znaleźć Mistrza i zajebać mu walizkę.
3. Odważyć się iść do Julii, a nie wysyłać sms-y jak pedał.
4. Dowiedzieć się, czy ta historia już się skończyła, czy w ogóle się zdarzyła.
5. Coś, kurwa, zrozumieć. Po co?
6. Nie być ostatnią ofiarą. Pójść do psychiatry.
7. Jestem, kurwa, żołnierzem.

– A punkt ósmy – stał, chuj, za moimi plecami – brzmi:

Jam mam swoje powołanie. Jestem, niech będzie, alfonsem nowej ery. Sutenerem, przemycam żywy towar. Wysyłam dziwki w przeszłość. Yhyhy.

– Jesteś najebany – nie odwracałem się.
– Tak? Tak. Tak. Masz rację.
– Stoisz, depczesz chronione rośliny…
– I po co to? Skoro ten chuj nie brał udziału w powstaniu? Już ci tłumaczę… po co ona? Już, już, tylko mnie te osty trzymają jakoś…

Rzuciłem folder na ziemię, przeskoczyłem przez ławkę i wylądowałem na nim w gąszczu żółtych tulipanów.

* „Skąd mamy wiedzieć, jak wyglądała historia? A tu mamy żywych ludzi, na taśmie. Każdy lubi oglądać filmy, ładne dziewczyny, chłopaków. Ładniejszych łączniczek i powstańców to my już jako naród mieć chyba nie będziemy” Darek Foks, Lampa, 12, 2009

• • •

Żołnierze – spis odcinków

• • •

Juliusz Strachota – urodzony w 1979 roku w Warszawie, którą kocha. Autor tomów opowiadań „Oprócz marzeń warto mieć papierosy” (Warszawa 2006), „Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego” (Kraków 2009) oraz powieści „Zakłady nowego człowieka” (Warszawa 2010). Swoje teksty drukował w magazynie „Ha.art”, „Lampie”, „Polityce” oraz „Gazecie Wyborczej”. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Łódzkiej Filmówce. W 2010 był stypendystą programu DAGNY organizowanego przez Willę Decjusza w Krakowie. Przez młodzieńcze lata żył z handlu rzeczami, które zapamiętał z dzieciństwa. Skupował między innymi wyposażenie barów mlecznych, saturatory, budki telefoniczne, a potem sprzedawał je kolekcjonerom.

• • •

Kuba Woynarowski – urodzony w 1982 roku w Stalowej Woli; mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki (dyplom w Pracowni Animacji prof. Jerzego Kuci – 2007) oraz w Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie; obecnie asystent w Pracowni Obrazowania Cyfrowego.
Rysownik, designer, muzyk, niezależny kurator. Tworzy animacje (Grand Prix 13. OFAFA w Krakowie – 2007), video, obiekty i instalacje; realizuje projekty site–specific w przestrzeni publicznej. Autor eksperymentalnych komiksów („Hikikomori”, „Historia ogrodów”); laureat Grand Prix 18. Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w Łodzi (2007) i Grand Prix konkursu Com.X w ramach 3. Festiwalu Myśli Drukowanej w Szczecinie (2006). Swoje prace publikował w „Lampie” i „Autoportrecie”. Współpracował m. in. z TVP Kultura, F2F TV, MFK w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie.
Kurator projektu „Orbis Pictus”, poświęconego związkom komiksu z innymi zjawiskami sztuki współczesnej; współorganizator (wraz z Darkiem Vasiną) corocznych eksperymentalnych warsztatów „Niepodległość komiksów” na krakowskiej ASP. Organizator wykładów i dyskusji na temat współczesnej kultury wizualnej, autor esejów z zakresu historii i teorii sztuki.