Ledwo co zorientowawszy się, że zima jednak trzyma i że telewizyjne mecyje wokół "niespodziewanego ataku" mają pokrycie w powyginanych od mrozu słupach wysokiego napięcia - które obserwowałem dzisiaj w drodze do Katowic - zostaję zapytany o gotowość do pisania felietonów.

Forma jest wyjątkowo niewdzięczna, bowiem łatwo złapać sztampę, zwłaszcza, że obowiązującą gazetą w moim domu rodzinnym od zawsze był "Dziennik Polski", którego felietonistyka to zagłębie starczego, prawicowego popierdywania o "sprawach ważkich" do których zaliczają się wspominki o niegdysiejszym Krakowie wraz z kalekim humorem jaki spotykamy na ciocinych imieninach przy okazji omówień bieżącej polityki. Niekwestionowanym królem dziennikowych wyziewów jest Włodzimierz Jurasz, którego cykl jest wymownie ilustrowany przez tytuł "W ciemię bity", lecz przecież nie o tym. O czym więc? No właśnie: zima rodzi pytania. Tuż po noworocznym łajdaczeniu się nadchodzi okres stabilizujących (usadzających) podsumowań i wniosków. Obok wątku "postanowień" wyrasta ten "wyrzutów sumienia", który zmusza nas do szukania ścieżki spędzania wolnego czasu. Po doświadczeniach z zeszłorocznych śniegów jestem zmuszony podzielić się cokolwiek ryzykowną tezą: praca jest najbardziej wartościowym w składniki odżywcze panaceum na zimowe troski. Po zarejestrowaniu się w agencji pracy tymczasowej z miejsca stajemy się ludźmi zabieganymi, egzystującymi równolegle do ogólnego marazmu - telefon rozdzwania się jak w filmowej adaptacji sukcesu, jednakże rozmowy są z reguły krótkie i zdawkowe. "Szanowny panie Tomaszu, na cały przyszły tydzień jest do wzięcia praca na drugą zmianę w drukarni." - drukarnia! Jeśli idzie o pracę organizującą każdą komórkę ciała, drukarnia to najlepsze wyjście; rozpoczęcie pracy w tym przybytku pozwala na chwilowe usunięcie z wewnątrz-osobowego słownika "inwencji". Jesteśmy w fantastyczny sposób poddani zarządzaniu już chwilę po przekroczeniu progu. Niestety - są również minusy: próbując urozmaicić sobie pracę przyjebaniem lufy jesteśmy narażeni na zagubienie się w wartkiej akcji jaka przepływa przez kołyskę książki. Ponadto pracujący jest od czasu do czasu skazany na tak wulgarnie fizyczne obcowanie z tytułami, że późniejsze podniesienie któregokolwiek z empikowej półki nie może wchodzić w rachubę. Kultywowane jest natomiast opijanie okładek. "No, dobrze" - powiecie, po czym zapytacie "a co, jeśli by się chciało jednak skurzyć wspomnianą lufę?", a ja powiem, że i tutaj mamy doskonały wariant, jakim jest praca w hipermarkecie. Myślę, że praca w hipermarkecie została stworzona przede wszystkim ku krzewieniu kultury jarania - już po dwóch buchach jesteśmy w stanie opracować sobie film fabularny oparty na kanwie robotniczej klasyki; a to przy układaniu koszyków, a to przy porządkowaniu magazynu. "Porządkowanie magazynu" to wyjątkowy zaszczyt, gdyż językowe niedomagania pozwalają na nagięcie terminu "porządek", co może nas poprowadzić do beztroskiego opierdalactwa i rzewnych podróży na paleciaku, który z powodzeniem mógłby zainicjować nową, parahulajnogową modę. Ach, aż zatęskniłem za dniami spędzonymi na zapleczu Tesco, Carrefoura, Leroy Merlin... Zwłaszcza, że moja aktualna praca, która to umożliwiła mi dzisiaj obserwowanie powyginanych od mrozu słupów wysokiego napięcia, zimą nie jest najkorzystniejsza. Montaż metalowych paneli na pustostanach to robota zdecydowanie letnia. Ale nie o tym. A o czym?

• • •

Tomasz Pułka - (urodzony w 1988 r.) autor trzech tomów wierszy: "Rewers" (2006), "Paralaksa w weekend" (2007) i "Mixtape" (2009). Laureat Dżonki (2007) i stypendysta m. Krakowa.

• • •

Książki Tomasza Pułki w katalogu wydawniczym Korporacji Ha!art:

Kryzys. Biuletyn poetycki (2009)