Koń rusza w stronę miasta. Patrzycie, jak przedmiejskie domki toną wraz z oknami, zapadnięte w bujnym i zagmatwanym kwitnieniu małych ogródków. Lenią się bujnie i cicho wszelkie ziela, kwiaty i chwasty.

Tłuja gaworzy półgłosem, zrzędzi z cicha i chrząka, nie przestając łapczywie pochłaniać krajobrazu. Raz po raz wykrzykuje nazwy miejsc, które mija dorożka. – Stryjska – woła, gdy dorożkarskim kłusem wjechaliście w cień apteki, przed którą stała wielka bania z sokiem malinowym. – Podwale – piszczy, gdy zbliżacie się do podszewki rynku. W końcu koń zatrzymuje się przed barokową fasadą kościoła.

– Plac św. Trójcy, plac św. Trójcy – wykrzykuje dziewczyna, wyskakując z pudła dorożki i biegnąc przed siebie w stronę ciągu domów, za którymi majaczą podwórka i ogrody. Wieje stamtąd łagodny powiew, niosąc z sobą zapach oleandrów, zapach chłodu i wina otwartych w upale sieni.