Lubiewo Michała Witkowskiego to "powieść przygodowa-obyczajowo" z życia ciot. Składa się z dwóch części: Księga ulicy i Ciotowski bicz. Opowieści z dawnych i nowych lat (od lat pięćdziesiątych XX wieku do 2004 roku) snute są kolejno w mieszkaniu dwóch podstarzałych ciot - Patrycji i Lukrecji (cz. I) i na gejowskiej plaży nudystów w Lubiewie (cz. II). Dwie główne bohaterki, Paula i Michaśka, opowiadają coraz bardziej wyrafinowane narracje i pogrążają się w świecie własnych wyobrażeń i fantazji, tkają dla siebie świat złożony z libertyńskich lektur (przede wszystkim Niebezpiecznych związków).

W tę pedalską epopeję, "ciotowski Dekameron" czy "przecwelone baśnie z tysiąca i jednej nocy" wpleciony został Wielki Atlas Ciot Polskich i jednocześnie gejowska wizja polskiej przemiany ustrojowej. Witkowski, podejmując zideologizowany temat mniejszości seksualnych (walka o prawa, parady równości, adopcja), zerwał z medialnym, politycznie poprawnym wizerunkiem, odwołując się do tego, co widział i słyszał "spod stołu", stworzył prywatną, gadaną historię o bohaterach/bohaterkach "odrażających, brudnych, złych, fałszywych", którą sam nazywa "pamiętnikiem z powstania pedalskiego".

"Lubiewo" stało się jedną z najżywiej i najszerzej komentowanych książek literatury polskiej po 1989 roku. W latach 2005-2006 ukazało się 5 wydań powieści, audiobook oraz "złota edycja" w opracowaniu Karola Radziszewskiego. Wspólnie z Piotrem Gruszczyńskim przygotowana została także sceniczna wersja powieści na zamówienie TR Warszawa. Lubiewo znalazło się w Finale NIKE 2006, zostało nominowane do Paszportów "Polityki" 2005, Fenomenów "Przekroju" 2005, Nagrody Literackiej Gdynia 2006 oraz otrzymało Nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek 2006. W latach 2006-2007 powieść ukaże się w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Francji, Rosji, Czechach, Finlandii, na Litwie i Ukrainie.

• • •

No, to jest piękna opowieść. Gdy to czytałem, czułem dotknięcie prawdy, a ostatnio w polskiej literaturze to się dość rzadko zdarza. I jeszcze ta niebywała czułość dla rzeczy, powiedzmy, przeklętych, dla świata upadłego, wzgardzonego. Witkowskiemu udało się coś w rodzaju literackiego odkupienia albo zbawienia rzeczywistości. Nie można chcieć niczego więcej. I gdy do tej "przeklętości", "upadłości" dołożymy jeszcze śmiech, jego oczyszczającą moc, to Witkowskiemu raczej nikt nie podskoczy.

Andrzej Stasiuk, "Życie Warszawy"

Na moment została nam przywrócona wiara w społeczną doniosłość literatury. "Lubiewo", mimo że jest powieścią dowcipną i błyskotliwą, nie służyło rozrywce, lecz sprawom ważnym i poważnym. Pisarz upominał się o osoby i zjawiska nieobecne w przestrzeni publicznej, zrywał z polityczną poprawnością (pisał o "ciotach" i "pedałach", a nie gejach), na swój sposób spopularyzował i zarazem zneutralizował słownictwo uznawane dotąd za skrajnie wulgarne. Na chwilę więc dzieło literackie - jak w starych, dobrych czasach - zyskało wywrotową moc i stało się kartą przetargową w polskich dyskusjach o miejscu i prawach homoseksualistów. O takiej powieści po prostu chciało się mówić.

Dariusz Nowacki, "Gazeta Wyborcza"

• • •

Michał Witkowski - (urodzony w 1975 r.) pisarz. Opublikował dwa tomy opowiadań: "Copyright" (2001) i "Fototapeta" (2006), współautor antologii "Tekstylia. O "rocznikach siedemdziesiątych"" (2002), autor bestsellerowej powieści "Lubiewo" (2005). Mieszka w Warszawie.

Strona autora: www.witkowski.art.pl

• • •

Lubiewo w naszej księgarni internetowej