Robisz kilka kroków i zwalniasz. Ziemia zaczyna się lekko zapadać, dotychczasowe odgłosy milkną, zstępujesz głębiej. Tylko bez strachu, proszę nam podać rękę. Krok jeszcze i jesteś u korzeni i natychmiast staje się gałęzisto i mrocznie jak w głębokim lesie. Pachnie darnią i próchnem, korzenie wędrują w ciemności, plączą się, wstają, soki wstępują w nich w natchnieniu, jak w pijących pompach. Jesteś po drugiej stronie, u podszewki rzeczy, w ciemności fastrygowanej plączącą się fosforescencją. Co za krążenie, ruch i ciżba! Co za wędrówka i tumult, plątanina i zgiełk historii! Co za plątanina szeptów, co za mruczący gwar ziemi!