Wracasz na zarośnięte zielskiem podwórze. U góry, między balkonami, subiekci biegają bezładnie, zerkając przez okna do pokoi.

W jednym z rogów omszała furtka na zardzewiałych zawiasach wypuszcza się w ogród: w nowy, przewiewny i rozległy świat.

W kącie, między tylnymi ścianami szop i przybudówek, w najdalszej, ostatniej odnodze, zamknięta między komorę, wychodek i tylną ścianę kurnika, piętrzy się głucha zatoka, poza którą nie ma już wyjścia. Pod dziką spieką słońca pleni się śmietnik generacjami ogromnych pokrzyw i ślazów. Kołują nad nim chore i monstrualne muchy, kosmaci samotnicy, opłakujący swój los przeklęty, w długich monotonnych epopejach. Pojedyncze szczeknięcie psa wybija cię z tej zadumy.