O potrzebie samotności, o lukach w komunikacji, o sympatycznych nieporozumieniach. Rozmowa z Łukaszem Grzegorzkiem, twórcą filmu "Kamper"

W języku osób grających w strzelanki FPP/FPS słowo „kamper” ma nieco pejoratywny wydźwięk. W ten sposób określa się zawodnika, który unika otwartej konfrontacji, działa powoli i bardzo ostrożnie. Kamper, trzydziestoletni bohater filmu Łukasza Grzegorzka, ma już co prawda żonę, mieszkanie, przyjaciół i stabilną pracę, ale kiedy w jego życiu pojawiają się trudności, potrzebuje sporo czasu, aby zrozumieć na czym polegają i stawić im czoła.

cojestgrane24.wyborcza.pl: wywiadzik z Bolesławem Chromrym

[Pokrzywy] to lizak, który wpadł do piaskownicy, albo lód bambino, który upadł na chodnik zaraz po rozpakowaniu. To dziewiąte urodziny z roztopionym tortem albo niedotrzymana obietnica wymarzonego wyjazdu na wakacje. Każdy ma swoje pokrzywy.

Czytaj dalej

Wyczerpujący eksperyment. Jerzy Franczak i PIO w rozmowie z Michałem Sowińskim i Katarzyną Trzeciak

W październiku 1974 roku Georges Perec zasiadł przy kawiarnianym stoliku na Place Saint Sulpice z twardym postanowieniem, że będzie notował wszystko, co zobaczy i usłyszy. Po kilku dniach powstała niewielka książeczka pt. Tentative d’épuisement d’un lieu parisien. Czterdzieści lat później Franczak i Kaliński decydują się powtórzyć eksperyment francuskiego pisarza. Czy uda im się wyczerpać to ludne i gwarne miejsce w sercu Paryża?

"Danke za toksyczne relacje" - z Dominiką Dymińską rozmawia Piotr Marecki

Coraz więcej osób zauważa oskarżycielski ton młodych pisarzy wobec wielkomiejskich środowisk artystycznych, które przyniosły im głównie rozczarowanie. Świat bohemy nie wabi już swoim blichtrem ani nawet wolnością, a jest, w nowoczesnej optyce, jedynie wylęgarnią gorzkich uzależnień i pretensjonalności. Wszystko to osobom młodym kojarzy się głównie z pozą, co znajduje swoje odbicie w ich wciąż młodej twórczości.

"Pewnie w jakąś definicję sztuki się wpisuję" - Piotr Marecki rozmawia z adminem Wierszy Jarosława Kaczyńskiego Pisanych Nocą

Jeśli żart, to raczej nie w polskiej literaturze, ale jak najbardziej w przestrzeni polskiego Facebooka. Im więcej Polski jest na Facebooku, tym więcej polskiej polityki (z której Polacy żartować, umówmy się, uwielbiają). Elity z kraju nad Wisłą konsekwentnie dostarczają powodów do beki, a ta ewoluuje w formy coraz bardziej wysublimowane. Czy da się poetą uczynić samego Prezesa? Jak się okazuje, na Facebooku wszystko jest możliwe.

"Coraz więcej rodziców na Facebooku" - z Pozytywistyczną wibracją rozmawia Piotr Marecki

W Polsce sztuka Internetu to pojęcie istniejące jeszcze wciąż poza marginesem oficjalnego obiegu kultury. Jednak nowe, internetowe formy artystycznego wyrazu coraz bardziej zaznaczają swoją obecność. Jednym z takich internetowych artystów jest Jan Jęcz – twórca strony Pozytywistyczna wibracja, który udzielił wywiadu grzebiącemu wciąż w zakamarkach Facebooka Piotrowi Mareckiemu.

Myślisz, że to ty decydujesz, co wyświetla się na twoim Facebooku? Błąd. To sprawka algorytmów. Technologia jest wszędzie, zmienia świat, a przez to i nasz sposób ekspresji. Badać to będzie innowacyjne laboratorium na Uniwersytecie Jagiellońskim, pełne artystów i starego sprzętu komputerowego. Rozmowa z dr. Piotrem Mareckim, wykładowcą UJ, redaktorem naczelnym Ha!artu i twórcą laboratorium.

Czytaj dalej

"Czytając wiersz jestem w stanie ocenić, ile mógłby zgarnąć lajków" - rozmowa z autorem fanpejdża Beka z literatury polskiej po 1989 roku

Nie da się ukryć, że w dobie Internetu dostęp do życia prywatnego pisarzy jest o wiele większy niż w czasach, gdy literatura istniała głównie na papierze. Jak pisała niedawno Anna Marchewka, kreowanie wizerunku w mediach społecznościowych stało się jednym z podstawowych warunków zaistnienia na literackiej arenie. Zatem wraz z rozkwitem pisarskich awatarów siłą rzeczy musieli pojawić się komentatorzy literackich mód, plotek i trendów.

"Lektura szkolna to synonim cierpienia" - wywiad z autorką fanpejdża Recenzje z Lubimy Czytać

U podstaw Recenzji z Lubimy Czytać było zdziwienie i fascynacja, że klasyczne dzieła można t a k czytać. Wprawdzie nie studiowałam polonistyki, więc sama jestem tak zwanym czytelnikiem naiwnym, ale nie do tego stopnia. Pewne pozycje z kanonu są tak sztywno osadzone w określonym kulturowym porządku, że jeśli ktoś czyta je bez przygotowania i z własnej woli, to wydaje mi się to niesamowite.