Wtrącenie, jakie nastąpiło przed momentem (hehe, uwielbiam "te momenty", kiedy sam nie rozumiem własnej polityki dotyczącej cudzysłowu) obnaża we mnie nieumiejętność ukrycia zdziwienia zaistniałego poprzez fakt, iż treść nawiasu, który nastąpił "przed momentem" ubezzasadnia - dotkliwie wyjaśniając - kontynuację podjętego wątku. Rozumiesz? Hehe.

Babrząc się w tych miazmatach pozaumysłowej gramatyki wciśniętej w ramy wypowiedzi, mam nieodparte poczucie zajmowania się sprawami ważkimi nie tylko dla mnie, ale i dla was, najmilsi.

Wracając wczoraj wraz z grupką znajomych ze sklepu wyobraziłem sobie "pismo dla ludzi", skierowane do każdego człowieka, korzystające ze specyfiki wyartykułowania humanizmu. Jak mógłby brzmieć tytuł takiego pisma? "Mój podmiot" wydaje się najodpowiedniejszym hołdem zwróconym mechanizmowi myślenia o sobie samym. Nigdy nie czytałem filozofii. Lubię natomiast podkładać nogę własnej świadomości i ilekroć to robię, zdumiewa mnie powszechna zgoda na sytuację, w jakiej się znajdujemy. Ale nie mam na myśli nic z utyskiwań nad "materialnym stanem rzeczy" w telewizyjnym wydaniu. Zwyczajnie nie kumam, jak można z takim zapałem uczestniczyć w szeroko pojętym życiu akceptując bycie. Owszem, oczywiście - poznanie i zrozumienie można potraktować jak dwie miłocipne siostry odwiedzane za pośrednictwem znajomości rodziców w młodości, lecz nie uniknąwszy wrażenia, że   o n e   poprzez samą swoją manifestacyjną (pif paf!, Tomeczku) płciowość są już po stronie niewyrażalnego "rozumiem". Ciężko jest mi się przed sobą przyznać, na ile sam siebie traktuję "na codzień" poważnie, skoro jestem w stanie uczestniczyć w tym kurtuazyjnym mierzeniu temperatury swojej podmiotowości termometerkiem podanym przecież przez mamę. "Mamość" mamy - wspólnej, własnej, słownikowej, cudzej staje się przyczynkiem do zerwania z autoanalityczną dietą prowadzenia własnej (?) osobowości wewnątrz - no właśnie; jak zapisał poeta: "Mieszkam w umyśle, który jest mi obcy", a i tym samym ustalam emocjonalną definicję obcości.

"Faza istnienia", jako doświadczenie ukurwienia refleksją nad odebranym - jak telefon od rodziców przyłapujących na nietrzeźwości - wrażeniem (bodźcem). I co zrobić, kiedy biegłość pogrzebała szczerość i teraz, kiedy się kocha, nie można oddać w pełni? Świadomość jak ślad na ramieniu (szczepionka), którego powszechności dziwi się dziecko nieprzyzwoicie zazdroszcząc uczestniczenia w zbiorowości. Naciągane pasaże zdań zachodzących na siebie jak kolejne warstwy wody, których obecność wypełniona wypełnianiem, milczeniem zbywa wszelkie wartościowanie, jakim próbujemy poprawić sobie nastrój, nie widząc, że "nastrój" to tylko "podubranie". Uderza mnie niezrozumienie jakie deklarują wysoko postawieni ludzie, sprawujący władzę nad jednostkami zależnymi od nich materialnie. Mianowicie - jeszcze nigdy nie spotkałam się z sytuacją, w której to pełniący odpowiedzialną, kierowniczą funkcję człowiek bez rozczulenia nie wspominał swojej "drogi na szczyt", której to fundamenty, rzecz jasna, stanowią z równym impetem co właśnie realizowane "początki" "słuchaczy". Ach, tyle to się nanosiłem belek! Tyle fedrowałem! Jak można fundować sobie taką małostkowość, gdy jednocześnie uczestniczymy wszyscy w nagiej i poniżającej tresurze, jaką odbywa na nas poznanie. Obok tego wszystkiego: przerażające, ile słów można zmarnować, by opowiedzieć o pojedynczym "zdarzeniu". Rozumiesz, hehe?

• • •

Tomasz Pułka - (urodzony w 1988 r.) autor trzech tomów wierszy: "Rewers" (2006), "Paralaksa w weekend" (2007) i "Mixtape" (2009). Laureat Dżonki (2007) i stypendysta m. Krakowa.

• • •

Książki Tomasza Pułki w katalogu wydawniczym Korporacji Ha!art:

Kryzys. Biuletyn poetycki (2009)