"To lubię" versus "Lubię to"

Ach, gdybyż fundamentalna rozgrywka o to, czy lubić coś, czy coś lubić mogła się rozegrać pomiędzy potentatem internetowym i Mickiewiczem, byłoby zaprawdę wspaniale. Niestety i w samej balladzie uobecnia się walka, pomiędzy topornym „lubię” i metafizycznym już „to lubię”. Mara mówi, cytując biednego, na pewno poczciwego, ale mającego też swoją granicę wytrzymałości Józia: „Niech powie na cię choć: lubię”.

Wymodliłem

„Morawski wylatuje, napiszę o tym. – Kciuk. – Kciuk”. Takeśmy się nagadali z panem redaktorem. Jest niedziela 12 lutego i Morawski jest coraz bliższy bycia wyrzuconym. Nie wiadomo, co będzie, jeżeli się uda, ale przynajmniej tego, co jest, co było od września – tego już nie będzie. Pielgrzymowałem w tej intencji pociągiem do Częstochowy, naprawdę. Nie że specjalnie, ale przy okazji. I sądząc po rezultacie, Matka Boska myśli tak jak ja w tej sprawie.

O marnym pocieszeniu, jakie dają zdjęcia

Nikt Trumpa nie popiera. Nie popiera go zaś zwłaszcza jego żona, a to największy blamaż, jakiego może sobie narobić polityk. Blamaż szkodliwy dla państwa i wszystkich innych zależnych od USA państw. Ulubiony przez oponentów Trumpa gif przedstawia Melanię, która uśmiecha się, a właściwie – szczerzy, gdy Donald obdarza ją spojrzeniem; gdy jednak tylko odwraca się, ta staje się smutna i gorzka. Być może jej mąż jest jedyną radością jej życia?

Halka na chacie (Opera Rara #2)

Widać już po nazwie festiwalu: opera to język złożony z samych samogłosek. Wczoraj śpiewali po polsku, bo Halkę, a i tak nie wiedziałem, od czego to „aaaaa”, „ooooo”. W przerwie widz typu melodramatycznego powiedział, że nic nie słyszy, co śpiewają, idzie! Może sala nie taka? Jak coś jest po naszemu, to zazwyczaj nie zauważasz, że bez napisów.

Śmiechoterapia (Maren Ade, "Toni Erdmann")

Może od razu się przyznam: podzielam dość popularne stanowisko, wedle którego niemiecka komedia to najzwyklejszy oksymoron. Suche morze, gorący lód, niemiecka komedia – to ten sam zbiór, zresztą pusty. Takie coś po prostu nie istnieje. No właśnie, raczej nie istniało – dotychczas.

Garbaczewski w klasztorze

Więc Opera Rara. Kto jest meciarą i usłyszy „Garbaczewski”, temu nie trzeba drugi raz powtarzać. Bo przynajmniej będzie pewność, że nie będzie biednie. Garbaczewski jaki jest, każdy WIDZI, lecz nie trzeba odzobaczać, oczy ci nie wypadną, jeżeli nie zamkniesz. Nawet jeśli jego twórczość to samo opakowanie, to nie powiem, ładne. A do tego trwa tym razem krótko.

Podsumowanie roku 2016 dla polskich kobiet

Rok 2016 był dla świata i dla Polski rokiem ze wszech miar koszmarnym. Wystarczy przescrollować media społecznościowe, stanowiące coś w rodzaju zbiorowej podświadomości, by zauważyć, że dominującymi odczuciami są rozczarowanie, oburzenie i strach. Spośród fatalnych wydarzeń minionego roku odsiałam te, które najmocniej godzą w kobiety.

Uśmiechnięci buntownicy (Damien Chazelle, "La La Land")

W Whiplash muzyka rodziła przemoc. Pięciolinia była ringiem, instrumenty – bronią. Jazz przypominał sport dla chłopców lubiących posprzeczać się o to, który ma dłuższego siusiaka. Dwa lata od premiery tamtego filmu 31-letni Damien Chazelle ekranizuje kolejny muzyczny scenariusz swojego autorstwa. Choć został pomyślany jeszcze przed realizacją Whiplash, z ekranu czuć wyraźnie, że wiercący się w filmowcu meloman ochłonął i podrósł.

O łotrze, co ukradł literki (Gareth Edwards, "Łotr 1. Gwiezdne wojny - historie")

Wydaje się, że ocena Rogue One w ogromnej mierze zależeć musi od indywidualnych oczekiwań. Nasuwa się porównanie z produkcjami z uniwersum filmowego Marvela, gdzie kolejne odcinki przygód bohaterów już wcześniej poznanych przeplatają się w kalendarzu premier z historiami, wprowadzającymi do świata Avengersów protagonistów zupełnie nowych, zachęcając do przyjścia do kina widza nieznającego wcześniejszych produkcji. Czymś podobnym mógłby być Rogue One, ale niestety są i różnice.