We wstępie do książki Postminimalism z 1977 roku Pincus-Witten wyznacza dokładne ramy chronologiczne i geograficzne zjawiska, które nazywa postminimalizmem. Rozkwit tej tendencji zamyka się według niego w dekadzie 1966–1976 i stanowi przejaw tego, co autor określa jako „historię zmieniającego się nastroju w rozumieniu wartości formalnych w Ameryce”.
Było jedno miejsce, wprawdzie nie plenerowe, które od lat utrzymywało się jako wagarowa klitka, dająca masę całkiem niezłej, szczenięcej rozrywki. To stary salon gier video, urządzony w wypożyczalni filmów VHS. Jedno i drugie wciąż funkcjonowało, o dziwo. Nie wiem, jak właściciel to robił, ale całymi dniami mógł tam sobie siedzieć i oglądać filmy.
Są wakacje – zależy dla kogo. Są upały – niestety dla wszystkich. Ale jest jedna dobra strona tego wszystkiego, że – póki co – nie ma wojny. O wojnie nie gadam często, ale w tym przypadku chcę pokazać, że choć gorąc jest, to wojny jednak nie ma. Na pocieszenie. To będzie historia o Agacie, która jest jednostką wyjątkową, niezależną, dla której nie liczy się nic poza ekstremizmem duchowym.
Widziałeś kiedyś coś takiego, Paweł, jechałeś sobie pustą na amen słowacką drogą, którą najwyraźniej zbudowano w jakichś latach sześćdziesiątych i natychmiast o niej zapomniano, i nagle przy drodze, pośrodku niczego, stał Cygan i stepował. Stepował sobie na wąskim poboczu słowackiej drogi jak, kurwa, Fred Astaire, nawet nie popatrzył na ciebie, jak przejeżdżasz w swojej świętej pamięci vectrze, i stepował dalej.
Na ambicji Polaka zaczął grać patriotyzm lokalny. I wyniesione z licznych lektur przeświadczenie, że prawdziwy polski inteligent, nie jakiś tam pieprzony jajogłowy dekonstrukcjonista czy komparatysta, ale rodzony brat Stasi Bozowskiej, zawsze ma pod górkę. – Wszędzie jest podobnie – pocieszał się. Ale zaraz grdyka zaczynała mu latać z powrotem, bowiem przypomniał sobie wysokość ostatnich poborów.
Otis przestał stukać w klawisze holograficznego fortepianu. Obrócił się, jakby czymś przygnębiony, dotknięty czy wręcz ugodzony; i był to już człowiek-nieczłowiek, zadumany, z widocznie występującymi na skronie żyłami i zupełnie blady, gnijący pustymi godzinami tego miejsca.
I wtedy wsiadła Ona. Wpłynęła do wagonu z grupką trzynastolatek i wkomponowała się w rozszczebiotane towarzystwo. Początkowo wziąłem ją za jedną z nich. Nie mogłem bardziej się pomylić. Była starsza, mogła mieć z piętnaście-szesnaście lat. Wysoka blondynka, w okularach z grubymi oprawkami. Mała miała wyraz głębokiej pogardy dla wszystkich i wszystkiego wyryty na twarzy. Maska nienawiści i nos wyżej czoła.
Kupiłem rano arbuza. Ledwo skurwiela do domu dotaszczyłem, musi z dziesięć kilo ważyć. Ale dojrzały jest jak trzeba i dźwięcznie odpowiada na pukanie w to specjalne miejsce, w które puka się arbuzy, żeby porozmawiać z nimi na straganie. Choć targu dobijałem zdrowo przed południem, owoc zdążył już nagrzać się w porannym, lipcowym słońcu. Dlatego aż do tej chwili chłodził się w wannie.
Wewnętrzny spokój rozwiał się jak dym. Żona wróciła z pracy, co dyskretnie zakomunikował pisk domofonu. Wciąż siedziałem w przepoconej pidżamie, wpatrzony w monitor. Ręka zamarła na myszce. Gdzie ulotnił się ranek, południe, popołudnie? Co się stało z czasem, którego nie zdążyłem skonsumować? Żona wkroczyła do mieszkania, włączyłem czujność.