Na początku było słowo. Wszystko przez nie się stało.

Potem miały miejsce jeszcze inne zdarzenia.

Nigdy dotąd w Polsce. Odcinek 1

– Bóg zapłać – powiedziałem, przyjmując kopertę. – A tak w ogóle, to jak wypadło moje, to znaczy księdza, ostatnie kazanie?
– Niestety, zauważam u pana lekki spadek formy. Przeintelektualizowanie. Ludzie, w tych trudnych czasach oczekują prostych, optymistycznych treści. Takich, po których niedzielny obiad smakuje jeszcze lepiej, a promocje w sklepach okazują się jeszcze bardziej atrakcyjne. Nie płacę panu za przygnębiające porównania współczesnej cywilizacji do faryzeuszy. Na Boga! Wszyscy wiemy również, że Chrystus umarł na krzyżu. Ale czy jest sens to za każdym razem podkreślać? Ja bym poszedł w tym kierunku, żeby podkreślać, że Chrystus zmartwychwstał. ZMARTWYCHWSTAŁ. Coraz więcej Polaków jest zadowolonych ze swojego życia. Coraz więcej Polaków stać na dziesięciodniowe wakacje za granicą lub siedmiodniowe nad polskim morzem, co kto lubi. Sukces polskiej siatkówki za granicą, sukces polskiego premiera za granicą, sukcesy zagranicznych turystów w Polsce. Skupmy się na tym. Plus czasem jakiś optymistyczny cytat z Nowego Testamentu, z jednego z tych radośniejszych apostołów.
– Którego ksiądz sugeruje? – zapytałem, bo naprawdę zależało mi na tych pieniądzach.
– Czy to przypadek, że z dwunastu apostołów tylko czterem udało się wypromować swoje ewangelie? Czy mam panu przybliżyć ich sylwetki? Proszę bardzo. Jan Ewangelista, pseudonim „Syn Gromu”, najmłodszy z nich wszystkich i jako jedyny niezamordowany, o co można by mieć do niego żal, bo jak to tak nie umrzeć w męczarniach, gdy wszyscy inni umierają? Ale ja, proszę pana, widzę tu optymistyczne przesłanie o życiu długim i szczęśliwym wbrew przeciwnościom losu, czyli to, co trafia do ludzi i czego szukają w serialach nadawanych w wieczornym paśmie telewizji. Idźmy dalej...
– Proszę księdza, ja jestem zapracowanym człowiekiem i mogę sobie to wszystko sam przeczytać w internecie, oszczędzając czas i swoją cierpliwość – spojrzałem na zegarek, chociaż był to stosunkowo bardzo tani zegarek w porównaniu z zegarkiem człowieka, którego byłem sługą, a który był Sługą Bożym.

W milczeniu dopiliśmy wino. Była niedziela wieczorem. Tekst kolejnego kazania byłem zobowiązany dostarczyć do godziny 20:00 w następną sobotę, właściwie w każdą kolejną sobotę, a czasem też w inne dni tygodnia. Do godziny 22:00 ksiądz zobowiązał się natomiast zapoznać z treścią dostarczonego przeze mnie kazania, zaakceptować go i wykonać przelew na moje konto bankowe, tak by pieniądze znalazły się na nim do południa w poniedziałek. Jeszcze nie zdarzyło się, żeby czegoś nie zaakceptował. Jako człowiek, który nieszczególnie radził sobie ze składaniem sensownych zdań w formie pisemnej, był poniekąd skazany na to, co dostarczałem mu każdego tygodnia w wysłanym mailem pliku w Wordzie. Samym swoim wyglądem i niskim, ojcowskim głosem wzbudzał wśród parafian autorytet; to, co wypowiadał ten głos, było tylko przydającym mu popularności dodatkiem. Wisienką na torcie. Krewetką wśród poplątanych nitek makaronu typu spaghetti. Ile razy jestem we Włoszech, mając do wyboru makaron lub katolicyzm, zawsze wybieram makaron. (To tak na marginesie.)

Jak to możliwe? Jak się to wszystko zaczęło? Jak już wspominałem, jestem zapracowanym człowiekiem i właśnie umiarkowanie przyjaznym uściskiem dłoni, żegnam się z księdzem. Cierpliwości, bracia i siostry.

• • •

Nigdy dotąd w Polsce – spis odcinków

• • •

Joanna Dziwak (ur. 1986) – autorka książki z wierszami (Sturm & Drang, 2010) i książki prozą (Gry losowe, 2014), współautorka strony Hipsterski maoizm. Najczęściej mieszka w Krakowie.