Lonely Planet Ziem Odzyskanych

Przekorny jestem z duszy, więc mając na uwadze fakt, że literatura podróżna sprzedaje się dobrze, myślę o czymś, co będzie sprzedawało się źle. A co może być nudniejszego od jeżdżenia po tym wycinku Polski Zachodniej, gdzie ni Andrzeja Stasiuka, ni Ziemowita Szczerka nie zainteresowało nic – pojeździli, popatrzyli, nie przeżyli epifanii, i wrócili na wschód?

Kresy nie istnieją (1): Kobra, Szczota i Stary Park

Kiedyś, jeszcze pod koniec komuny, jakimś dziwnym trafem rozchodziły się po mieście płyty Sex Pistols i The Clash. Prawdopodobnie ktoś miał wujka w Ameryce. Generacja „kompocistów” dużo tu nabroiła, ale też zostawiła po sobie niespotykane dotąd zjawiska. Na przełomie lat 80. i 90. wielbiciele maku byli tym, co z miasta chciano wyrzucić na zbity pysk, pozbyć się, zwłaszcza podczas wizyty papieża (1991!).

Relaks amerykański [fragment 1]

Trzeba zdobywać coraz większe dawki tego, co coraz krócej utrzymuje ledwo tlący się relaksik. Trzeba zdobywać nowe terytoria, nowe bilety wstępu do aptek. Nic mi w zasadzie nie dolega, ale boję się, że zacznie, kiedy odstawię Xanax. Nikt mi nie powiedział, że on zaczyna krążyć we krwi i zostaje nawet na kilka miesięcy i trudniej się go odstawia niż alkohol, kokainę, kawę i papierosy.

Symulując lokację (2)

We wioskach dominuje kolor niebieski. Niebieska blacha falista, niebieskie płoty, niebieskie framugi, niebieski sajding. Tę zapadniętą w fosie ładę na sprzedaż też pomalowano już wysięgnikiem na niebiesko, żeby nie wystawała poza całokształt. Niebieskie banery z modernizacją, prywatyzacją, technologią, telekomunikacją, gazpromem. Dlaczego Rosja musi być takim blue screenem?

Hunter S. Thompson i wyborcza rozpierducha w Aspen (Część II)

Jak władza powinna chronić swój rewir przed wandalami, zdziercami i innymi szujami? „Dopieprzyć skurwysynom tak bardzo, żeby się im odechciało!” – mówi Hunter S. Thompson, mistrz dziennikarstwa gonzo, kandydat na stanowisko szeryfa hrabstwa Pitkin.

Miasto Śmierci. Odcinek 9

Przyznaję, że spore części niniejszego przewodnika pisałem w transie. Zastanawiam się, czy aby nie stałem się mimowolnym medium Księgi Świata. Babowie posługują się następującym określeniem: „Ta, która zamiast być czytana, czyta czytającego”. Jest w tym jakiś sens, gdyż obcując z Księgą w stanach zmienionej świadomości, wielokrotnie miałem wrażenie, iż dokonywał się przekaz jakichś tajemniczych danych.

Czytaj dalej

Grobowiec rumuńskiego Boga

Chcąc pokazać ludzkości i ziemi, że nie ma z nim żartów, Ceausescu postanawia zburzyć ponad dziewięć tysięcy trzysta budynków, a pięćdziesiąt siedem tysięcy rodzin, które zostaną bez dachu nad głową, poupychać, gdzie się da. Tu powstanie nowy Bukareszt z gigantycznym pałacem, budynkami rządowymi i szerokim bulwarem Zwycięstwa Socjalizmu. Koniecznie dłuższym i szerszym niż Champs Élysées. Choćby i o cztery metry.

Fan fiction. Nowe formy opowieści [fragmenty]

Analizując praktykę pisania fanfików i osadzając ją w środowisku członków kultury internetowej, powinniśmy otrzymać odpowiedzi na wiele nurtujących pytań. Co się objawia w szerzej rozumianych treściach fan fiction? Co mówią one o społeczeństwie i kulturze wytwórców i użytkowników? Jaka jest skala ich produkcji? Jak ująć w rozważaniach aspekt technologiczny, estetyczny, kompozycyjny, społeczny i prawny fanfikcji?

Matka

Las jak galeria sztuki. Dobry ten kwas, czysty zachwyt biologią, lasem. Las musi być lasem, nie angielskim parkiem, mówię, bo lubię lasem nie spacerować, a przedzierać się, gubić. Czuć zew przygody. Zrozumieć człowieka, który żył z lasem, w lesie i z lasu. Nie przycinał lasu jak parku, był przez las przycinany, żył tak, bo inaczej nie umiał. Czy głupi był? Może różnie to widział, rozumiał.