Zrolowany wrześniowy Vogue

W kawiarni zamawiam kawę i sernik czekoladowy, który nie dość, że jest nieprzyzwoicie dobry, to jeszcze podał mi go facet o anielskiej urodzie.
Ale.

Dropie (fragmenty)

Wskutek recesji na rynku nieruchomości zmuszona zostałam podówczas do zamieszkania w psiej budzie. Ogłoszenie znalazłam na Gumtree. Buda znajdowała się na posesji byłych nauczycieli języków Bliskiego Wschodu, starszego małżeństwa, a wynajęta mi została przez ich syna, przedsiębiorczego trzydziestolatka znakomicie odnajdującego się w czasach kryzysu i umiejącego rozsądnie gospodarować majątkiem rodowym.

Pizza Polska (fragment)

Z dojazdem nie miał większych problemów, ale przez incydent z samochodem

był spóźniony jakieś dziesięć minut. Chcąc uwinąć się jak najszybciej,

drogę do domofonu pokonał biegiem. Zadzwonił pod numer 88.

— Słucham?

— Dzień dobry, pizza dla pana.

— Już myślałem, że nie dojedziesz. Mykaj na górę.

Robbo. Solucja [fragmenty posłowia]

Atari pełni i pełniło szczególną rolę w polskiej kulturze komputerowej, a także rodzimym obszarze kreatywnego programowania. Polska uznawana jest często za „imperium Atari”, zarówno w odniesieniu do przeszłości, jak i współczesności. To właśnie w Polsce organizowane jest największe atarowe party skupiające fanów platformy z całego świata (Silly Venture w Gdańsku). To także w Polsce mieszka ogromna rzesza fanów tej martwej komercyjnie już od kilku dekad platformy. Nie ma też drugiego kraju, w którym wciąż w takiej skali produkowane byłyby utwory na Atari

Odkrywanie kodu [wprowadzenie]

Oto książka o tym, jak myśleć z pomocą technologii komputerowych oraz dostrzegać w nich część kultury. Programowanie jest tu przedstawione jako sposób iteratywnego modelowania zarówno dzieł sztuki, jak i projektów w obrębie humanistyki dzięki procesowi, który umożliwia programiście odkrywanie – w toku owego procesu programowania – ostatecznego efektu, jaki osiągnie ten projekt.

Frajda [fragment]

Kilkanaście minut wcześniej zjedliśmy czarodziejską roślinę, czar-ziele, chcieliśmy wszystkiego doświadczać jeszcze mocniej i jeszcze więcej. I choć nie do końca wierzyliśmy w jej magiczną moc, trzeba było spróbować. Dla zabawy, przygody, z chęci przeżycia czegoś nowego. Kiedy myślałem, że już nic z tych czarów nie będzie, ty zapadłaś w długi półsen, a ja miałem wrażenie, że połknąłem motyla, że mam motyle w brzuchu. Las zmienił się w dżunglę, stanęłaś nagle pod drzewem owinięta od stóp do głów kolorową włóczką.

Gombrowicz spotyka Hitlera w Argentynie

To był ten jeden jedyny poniedziałek, poniedziałek bez „ja”. Zamiast „ja” był „on”. „On” z całą swoją ciężką artylerią form, którymi zgniótł tę drugorzędność, jakiej nikt nie może się oprzeć – człowieczeństwo. „On” – z marszowym krokiem, tak bardzo metalicznym, a jednocześnie ludzkim. O takim właśnie wybryku człowieczeństwa nie śnił żaden myśliciel, bo żaden myśliciel nie mógł go wymyślić. To nie człowiek – to możliwość człowieka. A jednocześnie maksimum siły, które zmieścić może mizerny, wodnisty, ludzki odwłok. On.

Szklane pszczoły [fragment]

Mieliśmy zwyczaj spotykać się u kolegi, który zamieszkiwał pokój na najwyższym piętrze czynszowej kamienicy, jakie budowano wówczas równie szybko, jak niesolidnie. (...) Kolega ten nazywał się Lorenz; był szczupłym, nieco nerwowym chłopcem i również służył wcześniej w lekkiej kawalerii. Lubiliśmy go wszyscy; było w nim coś z dawnej wolności, z dawnej beztroski. Niemal każdy miał wtedy jakąś ideę; była to szczególna właściwość lat, które nastąpiły po tamtej wojnie. Jego idea zasadzała się na przekonaniu, że źródłem wszelkiego zła jest maszyna.

Cholernie mocna miłość [fragment]

Zawróciliśmy i poszliśmy razem w kierunku dworca miejskiego. Bez problemu znaleźliśmy jeszcze otwarty lokal. Teraz, w świetle, gdy składał zamówienie, mogłem przyjrzeć się mu trochę dokładniej. Oceniłem, że ma dwadzieścia parę, najwyżej dwadzieścia pięć lat, ale gdy się uśmiechał, wyglądał zaledwie na siedemnastolatka. Poza tym był mniej więcej mojego wzrostu, ale z pewnością silniejszy. Wydawało mi się, że nosił mundur podoficera lotnictwa, ale aż tak dobrze nie znałem się na oznaczeniach. Jednego nie dało się zmienić: był żołnierzem Wehrmachtu.