Owo nie-ludzkie czy prawie-ludzkie jest tu właśnie najważniejszym tropem, dramaty Kajzara są bowiem w interpretacji Kościelniaka odbiciem procedur ujarzmiania (dyscyplinowania „ja”) poprzez kulturę. Kajzar nie staje jednak po stronie kontrkultury, bo ona także jest wspólnotowym formowaniem, ale wynajduje miejsce (a właściwie nie-miejsce) jeszcze inne, poza kulturą i kontrkulturą, miejsce „stanu krytycznego”, miejsce „pod spodem”, „underground”, w którym ujawnia się to, co w normie zakazane, niekwalifikowane jako „ludzkie”, opresjonowane.

Kajzar: siła słabości, Ewa Guderian-Czaplińska, "Dialog" nr 2/2014

• • •

Więcej o książce Prawie ludzkie, prawie moje. Teatr Helmuta Kajzara Marcina Kościelniaka w katalogu wydawniczym Korporacji Ha!art

Prawie ludzkie, prawie moje. Teatr Helmuta Kajzara w naszej księgarni internetowej

• • •

Więcej o książce Koniec półświni. Wybrane utwory i teksty o teatrze Helmuta Kajzara w katalogu wydawniczym Korporacji Ha!art

Koniec półświni. Wybrane utwory i teksty o teatrze w naszej księgarni internetowej